Yüz yüze bayramlaşma imkanı olan dönemlerden bir anı… (2012)
Bir bayram tatilinin sonu geldi. Herkes işinde gücünde. Oh köprü çilesi de bitti. Ama ülkenin çilesi bitmiyor. Umarım akılcı, kalıcı çözümler için güç birliği yapmayı becerebiliriz.
İş, okul ve özel yaşamda bazı hitap kelimeleri vardır. Hocam, abi abla, müdürüm, şefim… vs gibi. Konumumuz, akrabalık, hiyerarşi gereği bunları kullanırız. Bu kelimeleri hak edenler vardır. Hak etmeyenler vardır. Sadece zorunluluktan söylediğimiz kişiler vardır.
Mehmet Metin Hoca, gerçekten “hoca” hitabını yıllardır severek isteyerek büyük keyifle kullandığım bir kişidir. 1976-1979 yıllarında sadece voleybol takımında bize antrenörlük yapmaktan öte arkadaşlık, abilik, belkide zaman zaman babalık yaptı. Bizi ailesine kabul etti. Eşi ablamız, çocukları kardeşimiz oldu.
Bu bayram tatilinde onun Çanakkalede olmasını fırsat bilerek uğramak istedim. Uğradık. Tam 33 yıl sonra karşılaştık. :-)) Aynı samimiyet, aynı içtenlik, aynı sevgi, aynı yakınlıkla karşılandık. Mehmet hoca aynı enerji ile devam ediyor yaşama aile bireyleri ile. Tek başına karşısına 2-3 kişiyi alarak voleybol maçı yapmaya ve her aldığı kişileri yenmeye de devam ediyor. (maaşallah) Uzun süredir görmediğim ailem ile 2-3 saat geçirmek, bol bol sohbet etmek, Gelibolu yarımadasının o muhteşem doğasını görmek yaşamak PAHA BİÇİLEMEZ…
Kişinin ailesi dışında böyle insanlarla karşılaşması, iletişimini sürdürmesi, o hitap cümlesini içinden gelerek dolu dolu söyleyebilmesi ne büyük keyiftir…
Photo by Del Adams on Pexels.com